Foto: arhiva

O Radulovićevom djelu govoriće akademik Siniša Jelušć.

Autorski projekat grafičkog dizajnera, slikarke i ikonopisca iz Novog Sada Olgice Stefanović „Moja ćirilica“ , osoben je zapis o srednjevekovnoj srpskoj umjetnosti i štit je od zaborava i potiskivanja ćirilovog pisma. Izložba predstavlja i umjetničku faktografsku činjenicu kojom je autorka izrazila ljepotu ćiriličnih slova. Olgica Stefanović je imala preko 35 izložbi u Srbiji, Rusiji, Sloveniji, Kanadi i Republici Srpskoj, a sa svojim radovima iz oblasti grafike, ilustracije i ionopisa predstavljala je Srbiju na mnogobrojnim međunarodnim izložbama u
Srbiji i inostranstvu (Finskoj, Belgiji, Francuskoj, Grčkoj, Mađarskoj, Poljskoj, Kini, Meksiku, Argentini, Kanadi, SAD-u...).

Selimir Radulović (Cetinje, 1953) objavio je osam pesničkih knjiga: Poslednji dani (1986), San o praznini (1993), U sjenku ulazim, oče (1995), O tajni rizničara svih suza (2005), Snovi svetog putnika (2009), Pod kišom suza s Patmosa (2012), O pastiru i kamenu sa sedam očiju (2015), Senka osmog eona (2016); knjige izabranih pesama: Po licu noći (1996, 1997), Knjiga očeva (2004), Gde Bogu se nadah (2006), Izveštaj iz zemlje živih (2009), Svetlo iz očeve kolibe (2011) i knjige izabranih i novih pesama: S visa sunčanog, strašnog (1999), Kao mirni i svetli vesnik (2008), Pesma s ostrva siročadi (2010), Dah male molitve (2017).

U izdanju Srpske književne zadruge i Pravoslavne reči objavljena su mu Izabrana dela (I –V). Povodom njegovog pjesničkog djela objavljena su dva zbornika radova: Pesnik nokturna (1995) i Svetlo iz očeve kolibe (2015).

Autor je pet antologija/hrestomatija, knjige književno-kritičkih tekstova Povoj i članci (1987) i knjige ogleda Svetlo iz očeve kolibe (2015). Izdavačka kuća Čigoja objavila je, u kolekciji Odgovori, knjigu razgovora Miloša Jevtića sa Selimirom Radulovićem Očevo lice knjige (2017). Za svoj književni rad
dobio je Novembarsku povelju Novog Sada, Iskru kulture, Pečat varoši sremsko- karlovačke, Kočićevo pero, Nagradu Proljetnog sajma u Banjaluci, Nagradu Teodor Pavlović, Vukovu nagradu, Nagradu Miodrag Đukić, Nagradu Simo Matavulj, Povelju Morave, Nagradu Knjiga godine Društva književnika Vojvodine, Nagradu Đura Jakšić, Nagradu Despotica Angelina Branković, Nagradu Kondir kosovke devojke, Zmajevu nagradu.

Bio je sekretar Pokrajinskog fonda kulture (1990–1992), direktor Kulturnog centra Novog Sada (1992–1997), predsjednik Društva književnika Vojvodine (1997–2000), glavni i odgovorni urednik izdavačke kuće Orfeus (2001–2012), direktor Sterijinog pozorja (2012–2014). Sada je upravnik Biblioteke Matice srpske.

Potpredsjednik je Udruženja književnika Srbije, član Upravnog odbora Matice srpske i predsjednik Upravnog odbora Srpskog narodnog pozorišta. Živi u Novom Sadu.

Za njegovu poeziju kritičari kažu da pripada metafizičkom lirizmu i da se uklapa u kanone klasične poezije. Nacionalne i duhovne teme neraskidivi su dio u njegovoj poeziji, otuda i ta posebnost.
Selimir Radulović je vrstan i književni kritičar o čemu svjedoči i zimus dobijena nagrada „Milan Bogdanović".