Iako nema pouzdanih istorijskih izvora da potvrde nastanak manastira, vjeruje se da potiče sa kraja 10. vijeka, od kada datira i crkva posvećena Svetom Nikolaju Miraklijskom. Druga crkva posvećena Svetom Dimitriju Solunskom sagrađena je početkom XIII vijeka. Manastir je skoro u potpunosti srušen u zemljotresu 1667. godine, dugo je bio zapušten i zaboravljen, a obnova je počela tek 2004. godine.

Poslije viševjekovne zapuštenosti i zaborava, obnova je počela 2004. godine. Nakon veoma složene obnove manastirskih crkava, obnovljen je i mali konak i počela gradnja većeg konaka.

Crkva Svetog Dimitrija

Crkva posvećena Svetom Dimitriju, kao glavni manastirski hram, iako stariji po godini podizanja, bio je u većem obimu sačuvan. Oltarski dio je ukopan u teren, tako da apsida nema spoljnjeg zida, nego je vidliv samo njen krov, zidana je od uskih pravilnih tesanika. Glavna fasada ima gotičke, vitke proporcije, dok je okvir prostranih vrata je od monolitnih elemenata.

Karakteristično je da hram nema prozora. Osvjetljenje je dobijao kroz vrata i otvor iznad njih. Časna trpeza je prislonjena uz apsidalni zid, slično kao u malom hramu Uspenja Presvete Bogorodice manastira Podmaine. Živopisan je freskama i po njihovim ostacima može se zaključiti da je slikarstvo bilo kvalitetno. Ostaci bojenog sloja su u toplim tonovima crvene, ljubičaste i mrke boje. Freske Svetog Dimitrija okvirno se datuju u 16-17. vijek.

Crkva Svetog Nikole

Kao manja, crkva posvećena Svetom Nikoli, nalazi se paralelno sa glavnom, većom crkvom Svetog Dimitrija i stradala je u većem obimu. Svod joj je bio obrušen, kao i dio glavne fasade sa zvonikom. Crkva ima karakterističnu jednobrodnu osnovu sa ravno završenim oltarskim dijelom, bez polukružne apside. Na podužnim zidovima vidljive su prostrane četvrtaste niše. Građena je nešto krupnijim pritesanim kamenom. Pored ruševina crkvice nalazili su se tragovi ostataka zgrada manastirskih konaka.

Danas je manastir Vojnići ženski manastir, slavi Svetog Serafima (15. januar).