Izložbu će zvanično otvoriti mr Lucija Đurašković, istoričarka umjetnosti i direktorica JU Muzeji i galerije Budve. Kustoskinja izložbe je Bojana Popović.

Ivana Živić je rođena u Sarajevu (29. jula 1979). Diplomirala je slikarstvo 2004. godine na Fakultetu likovne umetnosti u Beogradu, odsjek za slikarstvo, gdje je i magistrirala dvije godine kasnije. Od 2006. je stalna članica Udruženja likovnih umetnika Srbije (ULUS), od kada je prisutna na 30 samostalne i preko 65 grupnih izložbi u zemlji i inostranstvu. Dobitnica je prve nagrade 56. hercegnovskog zimskog salona,Herceg Novi, Crna Gora (2023), nagrade za crtež Salona lijepih umjetnosti Francuske, Pariz (Salon des Beaux Arts, 2019), nagrade iz crtačkog fonda „Vladimir Veličković”, Beograd, Srbija (2016), Prve nagrade Rotari kluba, Beograd, Srbija (2014), nagrade za produkciju rada iz fondacije Dimitrije Bašičević Mangelos, Beograd, Srbija (2012), kao i Diplome za crtež sa Drugog bijenala crteža u Pančevu, Srbija (2009). Izlagala je na mnogim sajmovima umjetnosti kao što su Art Majami, SAD (2023) kao i na The Other Art Fair-u partnerstvu sa Saatchi Online galerijom u Londonu, UK (2019) Nord Art-u, Njemačka (2017 i 2016). Učestvovala je na prvom Bijenalu umjetnosti na Malti (2024), umjetničkim rezidencijama: Mesec srpske umetnosti u Arthab centru Abudabi, UAE (2018), GLOART centru u Lanakenu, Belgija (2015) i Cite Internationale des Arts Paris u Francuskoj (2009). Njeni radovi se nalaze u Wiener Städtische kolekciji savremene srpske umetnosti kao i u mnogobrojnim privatnim kolekcijama širom svijeta. Živi i radi u Beogradu.

U nekoj današnjoj poželjnoj slici realnosti preovladava težnja za lijepim, mladim, savršenim, pozitivnim, energičnim, materijalnim. Visoki estetski ideali, spontana lakoća življenja, uživanje, uspjeh i balans koji se podrazumijeva na svim nivoima. Kada bi mogla da se ilustruje ta emocija koju danas skoro svi na neki svoj način osjećamo, ona bi izgledala baš kao neki starinski prostor ispunjen vodom u kojem plutaš. Portal u kom možeš da letiš ali ne možeš da dišeš.

Tekst iz kataloga:

„Pravo oko zemlje je voda. U našim očima
to je voda koja sanja.”

G. Bachelard („Voda i snovi”)

Već prvi pogled na slikarstvo Ivane Živić sugeriše da je riječ o umjetnici velikog, raskošnog talenta čija nas vizuelna magija uznosi u prostorno-simbolički svijet tajni uz metaforična pitanja o snu ili javi, o postojanju, smislu, istoriji, civilizaciji, o čovjeku i njegovom suštinskom biću. Svoju vizuelnu inventivnost umjetnica izražava na rijetko kreativan, autentičan način likovnom poetikom koja predstavlja odraz dubokog misaonog procesa oplemenjenog emotivnim stanjima koje priziva na buđenje i dijalog prvenstveno sa samim sobom, odnosno nama samima, otvarajući teško pristupačne dubine ljudskog bića iskazane na simboličan način, preko tri izdvojena elementa koji nedjeljivo korespondiraju unutar autonomnog sistema njene slike: ženska figura, voda i enterijer.

Ostajući u ravni tradicionalnih likovnih tehnika, kroz likovno savršenu, maestralnu obradu materije bitno različite po svojoj strukturi, uravnotežen kompozicioni i koloristički sklad protkan elementima prozračnosti uz izražene svjetlosne efekte i valerske prelaze, savršena perspektivna skraćenja, te višeznačnu polaznu ideju sprovedenu od realnosti ka fantastici, koja sažima slobodu dualnog pristupa ili ka optimizmu ili, pak, ka pesimizmu preko fenomena koji život nosi po sebi, umjetnica pomjera granice vizuelnog doživljaja. Gotovo svaka slika na svoj osoben način, posebnim sadržajnim narativom („Pecanje”, „U punom sjaju 1 / 2”, „Poljubac”, „Bliskost”, „Intima”, „Princeza”…) privlači posmatrača da kroz vizuelni opažaj dozove „zvuk” tišine, taj nečujno tajnoviti zvuk, koji kroz različite vibracije budi i različita emotivna stanja tjerajući na razmišljanje.
Centralnim dijelom slike dominira ženska figura, uvijek drugačije pozicionirana uranjanjem u vodu koja ispunjava zatvoreni prostor katkada zamagljenog, katkada jasno definisanog enterijera, sve sa posebnim semantičkim značenjem.

Upravo u fenomenu vode koja je vjekovima zastupljena u religijskim obredima, te bila u središtu filozofskih, kosmogonijskih, prirodnih i alhemijskih istraživanja od antičkih vremena (Tales iz Mileta…), preko srednjeg vijeka (Marsilio Fici, Paracelzus…), renesanse (Marsilio Ficino, Giordano Bruno, Leonardo da Vinci, Francis Bacon…), i novijih, savremenih vremena (Gaston Bachelard, Masaru Emoto, Bill Viola…), kao osnovni princip (arhe) i simbol svega što postoji, Živić nalazi inspirativnu osnovu da u nju ukomponuje drugi, njoj imanentan, princip izvora života i životne snage, a to je žena, žena Velika majka, žena boginja. U toj korelaciji umjetnica otkriva i pronalazi rijetku mogućnost za iskaz duboke višeslojne introspekcije protkane lirskim emotivnim nabojem, jer voda je po sebi ženski princip, ona (kako je i dokazano), prenosi emocije, intuiciju, ona komunicira, pamti, taloži iskustva promjenjivosti identiteta kroz fluidnost materije, obnavlja, ispira… Ona pročišćuje, ali i zamagljuje, otvara puteve slobode, ali je i guši, daje i proslavlja život, ali sugeriše i prolaznost, može i da ubije, da prizove smrt. Ovaj složeni dualizam životnih refleksija, Živić tišinom koju katkada potencira nemuštim kretanjem akvarijumskih ribica, nenametljivo provlači podvlačeći pravo na intimističku samospoznaju i slobodu različitog emotivnog pristupa svakog od nas, posebno žene kao nosioca života. One, kroz različite asocijacije, opkoljene potopljenim enterijerima prošlog ili sadašnjeg života, od arhetipskih sfera antike, baroka, klasicizma do današnje modernosti, u sebi talože, i, uz pomoć vode, oslobađaju lepršavo uzvišene, ali i gorke iskustvene priče o ljubavi, misteriji poljupca, iskušenju, tuzi, nedostajanju, magiji zagrljaja, samoći, zaboravu, „nečujno vapeći za smislom”…

Svojim jedinstvenim likovno-poetskim stilom, Ivana Živić konstantno pomjera granice opšteg vizuelnog iskaza otvarajući, istovremeno, mogućnost za nova, umjetnička promišljanja, bitno obogaćujući sveukupnu, mnoštveno raznoliku, savremenu likovno-umjetničku scenu.