Izložba kojom će se predstaviti budvanskoj publici, sastoji se od 12 radova većeg formata, koji su rađeni tehnikom akril na platnu, tuš/ink i akrilni sprej.

Istoričarka umjetnosti Ana Ivanović, koja potpisuje tekst koji prati izložbu, je o istoj zapisala:

“Izložba About Face vizuelne umjetnice Orijane Ubović obuhvata portrete žena popularne kulture, pored kojih su, na nekoliko slika predstavljene i imaginarne ličnosti koje su, zapravo, umjetnicina vizija, kao što je, na primjer, lik gejše.

Korišćenje portreta gejše upućuje nas na simbolički nivo čitanja koji uvezuje sve izložene portrete, jer predstavlja paradigmatičan primjer stereotipa. Pojava stereotipa, omogućava da se uvidi i čitav set očekivanja kao i socioloških, kulturalnih, političkih okvira zbog kojih tzv. „ženski problem” dobija na složenosti. Upravo je predominacija ovakvog modela dovela do toga da se proteklih sto godina, ali i dalje aktivno, žensko pitanje postavlja u jedan od glavnih tokova savremene misli i savremene umjetničke prakse.

Drugim riječima, od kraja 19. vijeka s pojavom koncepta „nove žene” (the new woman), kada se žena mobiliše na borbu za sopstvena prava i potrebe, polako počinje da se mijenja izrazito maskulini odnos prema njenoj poziciji u društvu. Kada je ‘71. godine istoričarka umjetnosti i spisateljica Linda Nohlin problematizujući pitanje „Zašto nije bilo velikih umjetnica” ukazala i na odgovornost obrazovnog sistema i institucija društva zbog kontinuiranog onemogućavanja pravovremnog razvoja i napretka žena, desio se radikalan preokret u sistemu mišljenja koji je preovladavao do tada. Doprinos su dali i razvoj feminističkih studija i posvećeni istraživački rad pojedinačnih autorki i autora kao i institucija, društava, pokreta, pa se tako i otvorilo polje novih iščitavanja ontološkog statusa „žene”.

Posljedično, nameće se i pitanje: da li je Ejmi Vajnhaus morala da umre mlada? Njen portret funkcioniše kao simbol, kao ikonički primjer umjetnika koji su umrli u zaletu kreativnosti i u značajnoj stvaralačkoj fazi, sublimiranih kroz popularni izraz Klub 27. Isto pitanje postavlja se i u slučaju Merilin Monro, ikone popularne kulture, čiji je pogled koji je Orijana „uhvatila” pogled žene skrhane zbog nemoći u kojoj se našla.

S druge strane, imamo ponosit, pronicljiv, bistar pogled Fride Kalo, čiji je život bio vječita i najvećim dijelom izrazito teška borba, koja se nije libila da beskompromisno iskreno slika svoju bol i da dijeli sa svijetom svoja unutrašnja stanja. One, kao i druge umjetnice koje je Orijana odabrala, posmatrane su kroz svoje djelo, izgled, ponašanje i kao takve podložne su svakakvim interpretacijama, nerijetko i objektifikaciji, naročito ako govorimo o holivudskoj industriji i eksploatatorskoj mašineriji biznisa.

Upravo iz tog razloga, umjetnica je željela da istakne da su one, uprkos svim nametnutim funkcijama i različitim identitetima, živa bića sa svim svojim vrlinama i manama, i te kako sposobne za velika djela, emotivno osjetljive kao i nepoznate žene koje Orijana, takođe, slika.

Njeno slikarstvo je refleksivno, ono potencira emociju s kojom posmatrač može da se identifikuje, bilo da je doživljava kroz formu i boju (koja je kod Orijane veoma bogata, potenciranih i fizičkih i psiholoških osobenosti), bilo kroz kontekstualizaciju kojom ističe da je umjetnički objekat određen smislom, značenjima i upotrebama, naglašavajući time kulturološka svojstva umjetnosti.

Orijanine slike nam upravo o tome govore, a najviše o potrebi za slobodom. Za slobodom da osjećamo i da stvaramo, da budemo ono što jesmo, mimo nametutih konvencija, očekivanja i stereotipa.”