Nikola kroz lik Nika čitaoca vodi na plovidbu po Bokokotorskom zalivu, i na karnevalsko-magijski način nas upoznaje sa svakom pojedinošću voljenog mu primorja, kao i sa ličnostima koje tamo obitavaju. Ta vožnja je čas divlja i mahnita, a čas ljuljuškanje čamčića u nekoj mirnoj uvali.

Ovaj naš Odisej, Niko, luta na svom životnom putu, i vraća se, posle mnogo avantura, ali i poraza i nedaća, voljenoj ženi. Na tom dugom putu, od paganski neobuzdanog mladića do zrelog i smirenog čoveka, dolazi do preobražaja, posle bolnih saznanja o sopstvenoj krivici, i na kraju do spoznaje i priklanjanja hrišćanskoj veri.

Likovi koje sreće na svom putovanju nalik su likovima iz grčke i rimske književnosti, sličnost sa Homerovim epom je namerna i očigledna, ali nameće se i poređenje sa Petronijevim Satirikonom.

Kroz istoriju književnosti defiluju takvi karakteri u osnovi preuzeti iz grčke mitologije – mlade nimfe savršenih proporcija, satiri koji ih proganjaju, mladići apolonske lepote; tu su i debele kuvarice koje znaju sve o dešavanjima u varoši, Pisac, Vidovnjak, Šjor Rade i šjor Pinej, koji žive skriveni iza zidova kamenih palaca sa zvekirima, polumitske ličnosti koje je gotovo nemoguće sresti.

„Turizam je upakovana prevara(…), prevara ispod čijeg se celofana počesto ne vidi ni ljuštura školjke na vještački nasutoj plaži. Turizam je više blitve nego ribe, turizam je uvijek preskupa riba, gnjavaža je to za velike pare, ugođaj s mnogo soli a s malo cukra. Radi se o dobrovoljnom izgnanstvu gdje se za deset dana stiču idealni uslovi za instant rak kože.“

Turisti se u Sezoni sudaraju sa starovremenim stanovnicima i zidinama ovog zaliva, i Boka tada pulsira u ritmu tehno žurki, pilulica brzog zadovoljstva i mladih tela željnih sunca i zabave. Susret starog i novog, Istorije i Mladosti, mirisa starih knjiga u knjižari Uliks u kojima su prikupljena viševekovna znanja o Mediteranu, i mirisa krema za sunčanje, parfema i oznojenih tela u klubu Raj.

Postoji samo jedan trenutak u godini kada te razlike nestaju, stapaju se u jedno u karnevalskoj atmosferi i pod sjajnim maskama dok traju dani fešte.

Cijela ta karnevalsko-mediteranska atmosfera lakoće i lepršavosti življenja se prelama u piščeve fantazmagorične predstave i ironijske parabole. Pojavom Pisca u hotelu Kalifornija, kao i performansom književnog kritičara pod nazivom Ko je najveći bokeljski pisac? stvara se svojevrstan ironijski odmak u odnosu na književno stvaralaštvo, kao i na njegovu recepciju kod kritike i čitalaca.

U tom završnom delu roman poprima odlike groteske i fantastične književnosti, nalik na Rablea ili pak Gogolja. Radnja se ubrzava i postaje nalik sumanutoj vožnji na rolerkosteru.

Ali, Niko beži od sveopšte gungule, vatrometa, lasera, preglasne elektronske muzike koju naziva bukom, fašizmom za uši. Preko hiljada limenki, paklica, flaša on uspeva da se dokopa barke i isplovi na more.

Jezik ovog Malovićevog romana je bogat i sočan. Riječi koje koristi su: mušlje, vongole, prstaci, dagnje, gradele, rogač, agave, oleandri, ruzmarin, pjace, pjacete, škure… Već samim njihovim zvukom nam se stvara predstava mediteranskih gradića. Toponimi Kaleta od sardela, Kaleta šporka, Trg sidara, Trg zvekira prenose magiju mediteranskog podneblja. Jezik obiluje lokalnim izrazima pa je dat i mali rečnik sa pojašnjenjima na kraju knjige. Originalnosti stila doprinose i pojedine fraze na engleskom jeziku, koje se koriste u govornom jeziku, kao i neobični opisi i figure.

Jedna simbolična slika se javlja više puta u romanu. To je slika devojčice koja usred vreline sunčanog dana goni drveni obruč po ulicama grada. Ona predstavlja vanvremensku, nepromenljivu dimenziju i ono što je konstantno u gradu koji postoji vjekovima. Mala mještanka ne haje za turiste i za promjene koje se dešavaju, ona ne čuje kad joj dovikuju, samo zamakne iza ugla.

Mediteran u opisima Nikole Malovića:

„Zelena vrata sa teškim gvozdenim zvekirom počivala su u sjeni. Lijevo, iz kamenog zida, ni iz čega zapravo, lelujala je na maestralu i oko sebe širila miris – lovorova mladica.“