Molitva je, kao jedan od najvažnijih elemenata religije, rođena iz obreda i paganskih kultova. NJeno prisustvo možemo pratiti od starog Egipta, Mesopotamije, preko dionizijskog kulta do danas.

Što se srednjeg vijeka tiče, sam čin pisanja doživljavan je kao služenje pa se molitva prirodno, gotovo liturgijski, uklapala u žitije i postojala je jedino kao dio žitijne proze.



Srednjovjekovna molitva, inkorporirana u hagiografije, odnosno žitija svetaca, strukturalno zadržava obrazac starozavjetne molitve. Prevođenjem bogoslužbenih knjiga na srpskoslovenski jezik i ugledanjem na vizantijsku poetiku, stvarala se srpska poetska molitva.

Sa hrišćanstvom i kanonskim spisima iz Svetog pisma, molitveni žanr postaje osnov svakog idejnog, misaonog djelovanja, koji će trajati i razvijati se sve do vijeka prosvećenosti. Na osnovu molitve Gospodnje i tradicije svetih otaca pravoslavnog Istoka,
Jefrema Sirina, Jovana Damaskina, Simeona Stolpnika, Simeona Metafrasta, Makarija Velikog, Jovana Zlatousta, Simeona Novog Bogoslova, uspostavljeno je i klasično srpsko molitvoslovlje, a najveće domete u molitvenoj književnosti srednjeg vijeka svojom
estetikom dostigli su Sveti Sava, Domentijan i Dimitrije Kantakuzin.



O srednjovjekovnoj molitvenoj književnosti govoriće prof. dr Jovan Pejčić, kritičar, istoričar književnosti, esejist, antologičar i prof. dr Vladimir Dimitrijević stalni saradnik nedjeljnika „Pečat” i član žirija za nagradu „Pečat vremena” koju ovaj nedjeljnik dodeljuje za književnost.