Foto: NBB

Jovan Ivanović je rođen u Budvi, 22. oktobra 1932. godine u trgovačkoj porodici. Kao najmlađe dijete, imao je podršku svoje majke, koja je posebno bila osjetljiva prema njemu, pa je često znao da naglasi da je žestok i liričan, jer mu je majka, bila blaga žena, a otac Ivo dosta strog, kako u njegovom vaspitavanju tako i ostale braće.

Kratko vrijeme pohađao je srednju Tehničku školu u Titogradu, zatim Cetinjsku gimnaziju, pa odlazi u Herceg Novi u čuvenu Umjetničku školu. Ona se duboko urezala u njegov život i ostala u njegovom biću kao nešto čega se rado sjećao i o čemu je govorio sa velikom sjetom. Prvu samostalnu izložbu u Herceg Novom realizovao je u Galeriji „Josip Bepo Benković” u junu 1972. godine, a mnogo godina kasnije u avgustu 2007. godine u čuvenoj Galeriji „Spinaker” izlaže jedan mali pregled ulja i crteža iz svog stvaralaštva. Zanimljivo je naglasiti da je Ivanović u hercegnovskoj školi svoje petogodišnje obrazovanje završio na odjelu za vajarstvo kod prof. Draga Đurovića, iako se kasnije nije bavio vajarstvom, ostala je njegova ljubav prema keramici i grnčarstvu uopšte. Početkom šezdesetih, neposredno po dolasku iz Novog upoznao je Mila Milunovića, jer je čuveni maestro tada počeo da dolazi na budvansku rivijeru i u kućici, na samoj obali, formirao atelje u kome su često boravili njegovi prijatelji Sreten Stojanović, Marko Čelebonović i mnogi drugi. Godine 1967. odlazi sa Milunovićem u Split, gdje održava samostalnu izložbu u Galeriji umjetnina, a direktor splitske Galerije istaknuti istoričar umjetnosti Kruno Prijatelj, je na otvaranju, kako je prenijela Slobodna Dalmacija, istakao: „Ivanović je nastavljač tradicije slikara mora i tog podneblja i nasljednik Mila Milunovića i Čelebonovića, u novijim istraživanjima.” Prvu samostalnu izložbu u rodnom gradu organizuje 1964. godine u holu tadašnjeg „Zeta flma” i iste godine, u novembru mjesecu postaje pedeset šesti član ULUCG. Od tada pa sve do smrti izlagao je skoro na svim tradicionalnim izložbama ULUCG.

Poslije prve prezentacije, brzo izaziva pažnju kritike i dobija ponude za samostalna inostrana.Kao likovni pedagog, u osnovnoj školi na osoben je i nesvakidašanj način i uz veliku simpatiju učenika osmišljavao nastavu. Početkom sedamdesetih, iz škole prelazi u Kulturni centar, u okviru kojeg poslije velikih zalaganja otpočinje sa radom Moderna galerija, na čijem čelu je bio dugi niz godina. Sa velikim entuzijazmom i ljubavlju, zajedno sa tadašnjim direktorom Centra, doktorom Miroslavom Luketićem, pripremao je svečano otvaranje Moderne galerije 22. novembra 1972, na opšte zadovoljstvo javnosti i mještana koji su sa interesovanjem dolazili na izložbe.

Od 1991. godine, kada se prvog maja formira JU „Muzeji, galerija i biblioteka” Budva, bio je na njenom čelu do septembra 1998. Nakon odlaska u penziju, još se intenzivnije usmjerio na svoje stvaralaštvo. Realizuje veoma uspješno jednu vrstu retrospektive pod nazivom „Papir kao izazov stvaralaštva” najprije u Budvi 2006. godine, a zatim u Dvorcu Zavičajnog muzeja u Baru 2008. godine, gdje je izložio i mali izbor ulja na platnu. U ateljeu na Zlataru (nakon zemljotresa 1979) nastaje jedna od njegovih najboljih slika pod nazivom „Morska ptica”, koju su neki kritičari nazvali „Kamen, ptica, more”, a koju je prvi put izložio tek 1998. godine na izložbi u crkvi Santa Marija.

Pripadao je onim slikarima koji stvaraju iz duše. U ateljeu je malo koga primao i često je potpuno nezainteresovano znao da ističe da nije raspoložen i da nema šta da proda. O njegovom radu pisali su mnogi likovni kritičari i snimljene su mnogobrojne emisije i gostovanja na kanalima bivše Jugoslavije, JRT, RTS, TV Crna Gora i TV Budva.

Pored nagrade Cetinjskog likovnog salona na Cetinju(1974), dobio je nagradu grada Budve 1974, II nagradu za slikarstvo u Italiji (Matera), 1976, kao i Nagradu ULUCG za crtež „Milo Milunović”, Titograd 1989. U martu 2017. godine na izložbi ULUCG uručena mu je Plaketa Udruženja za ukupan doprinos u oblikovanju crnogorske likovne scene. Ivanović je bio čovjek tanan, pun energije, neobičan, krajnje duhovit i nije ga lako objasniti, a još teže ga je bilo razumjeti i ispratiti. Ali jedno je sigurno, da je njegovu neukrotivu prirodu ipak jedino mogla ukrotiti četkica.

Isto tako, vladao je opšti stav kod prijatelja, mještana ali i onih koji su ga malo poznavali da se teško odolijevalo njegovom šarmu i hedonizmu koji je jednostavno bio neizostavan dio njegove ličnosti. Volio je da mu izložbe otvaraju prijatelji i kulturni poslenici. Godinama je izbjegavao da organizuje retrospektivnu izložbu, jer je pomišljao da je to kraj njegovog rada, sa ubjeđenjem da treba još puno toga da pruži i pokaže.

Imao je preko trideset samostalnih izložbi u zemlji i inostranstvu, od kojih je posljednja održana u januaru 2017. godine, u JU Muzeji i galerije Podgorice - retrospektiva pod nazivom „Vatra Mediterana”. NJegova djela nalaze se u mnogim galerijama, zbirkama, muzejima i privatnim kolekcijama kako u Crnoj Gori tako i državama bivše Jugoslavije, prostorima i zbirkama Italije, Francuske, Belgije, NJemačke, Albanije, Švedske, Norveške. Preminuo je 15. avgusta 2017. godine. Na štafelaju je ostalo nezavršeno ulje na platnu „Slutnja”, na kome se jasno vidi i osjeća jedan život koji se završava.