Naime, posljednje istraživanje pokazalo je da prosječna radna nedjelja u Evropskoj uniji traje 40,2 sata, a u našoj zemlji 43.6 sati.

Od Crnogoraca, po Eurostatu, više rade jedino u zemljama koje nijesu članice Evropske unije, a koje su bile uključene u istraživanje, i to u Turskoj 49,1 sat, te Islandu sa 44 radna sata u sedmici, pišu Dnevne novine.

Prosječna radna nedjelja u Evropskoj uniji traje 40,2 sata, a prema najnovijim podacima Eurostata muškarci rade u prosjeku 41 sat sedmično, a žene 39,3 sata sedmično.

Najduže rade zaposleni u sektoru vađenja ruda i kamena u prosjeku 42 sata, dok je najkraća radna sedmica u obrazovanju 38,1 sat. U okviru Evropske unije, najduža radna sedmica je u Ujedinjenom Kraljevstvu 42,1 sat, Švajcarskoj 41,8, Kipru 41,6, Austriji 41,3, Grčkoj i Portugalu 41 sat, a najkraća u Danskoj, koja je jedina zemlja sa manje od 38 sati nedjeljno, 37,8 sati.

Istraživanje Eurostata uključuje i četiri zemlje Zapadnog Balkana među kojima je radna sedmica najkraća u Hrvatskoj 40,4 sati, u Sloveniji 40,9, Makedoniji 42,3, dok u Crnoj Gori ona iznosi 43,6 sati.

Izvor: RTCG
Toliku radnu sedmicu, smatraju sagovornici Dnevnih novina, zaposleni u Crnoj Gori lako postignu s obzirom na, kako kažu, loš standard i rad bez slobodnog dana.

Savez sindikata Crne Gore, kazala je Dnevnim novinama direktorica Stručne službe Ljubica Nikolić, nije radio istraživanja vezana za dužinu radne sedmice, pa Eurostatovo istraživanje navodi na ozbiljno razmišljanje u pogledu pronalaženja načina za suzbijanje te pojave.

“Ta tema će sve više zaokupljati našu pažnju budući da od dužine radnog vremena zavisi i kvalitet života zaposlenih”, istakla je Nikolić.

Prema crnogorskim propisima, počevši od Ustava i Zakona o radu, predviđeno je da zaposleni ima pravo na ograničeno radno vrijeme i plaćeni odmor, dok, kako je rekla, Zakonom o radu to detaljnije precizira i predviđa da je to 40 časova u nedjelji, s tim što se kolektivnim ugovorom može utvrditi i kraće radno vrijeme.

“Pravo na ograničeno radno vrijeme proklamovano Ustavom podrazumijeva da rad duži od punog radnog vremena u principu nije dopušten, ali postoje izuzeci striktno predviđeni zakonom, a sve u cilju da se ne bi doveo u pitanje princip ograničenog radnog vremena. No, ne sumnjamo da iako imamo jak zakonski okvir da se dešavaju i zloupotrebe i da u pojedinim granama imamo i prekovremenog rada mimo dozvoljenog, bilo dobrovoljnog ili prinudnog”, kazala je Nikolić i dodala da takve podatke, nezvanično, dobijaju i od članstva.

Što više prekovremenog rada, mimo utvrđenih principa, upozorava ona, stvara nejasnu granicu između radnog i slobodnog vremena, a to može proizvesti brojne negativne efekte.

“Smatramo da produktivnost zavisi kako od same ličnosti zaposlenog, tako i od same aktivnosti. Neke aktivnosti zahtijevaju veću posvećenost datom zadatku i koncentraciju, dok su neke radne aktivnosti takve da se više njih može rješavati istovremeno. Isto tako, duže radno vrijeme može da doprinese povećanju produktivnosti i konkurentnosti privrede, ali može i da se pretvori u svoju suprotnost, pa da zbog narušenog zdravlja zaposlenih, povećanog nezadovoljstva ili neravnoteže između radnog i slobodnog vremena, dođe do smanjenja produktivnosti i da proizvede i druge neželjene efekte kao što su negativni demografski trendovi, narušena porodična harmonija, emigracije i drugo”, istakla je Nikolić i naglasila da je to ujedno i pitanje dostojanstvenog rada.