Ilustracija, Foto: Pixabay/BBG

Studija koju je vodila etolog (stručnjak za ponašanje životinja) Elodi Brifer, sa Univerziteta u Kopenhagenu, otkrila je da su ljudi koji su imali veću empatiju bolje osjetili emocije životinja, samo na osnovu zvuka. Studija je nastavak istraživanja čije je rezultate Briferova objavila u maju, u kojoj dokazuje da životinje prepoznaju i reaguju na emocije u našem glasu.
Briferova i njen tim prikupili su snimke vokalizacija domaćih životinja (uključujući svinje, konje, koze i goveda) i divljih životinja (uključujući divlje svinje i divlje konje).

Jedan dio snimaka je imao zabilježene vokalizacije životinja kojima su izražavale pozitivne emocije – kada dobijaju hranu ili se raduju ponovnom susretu sa prijateljima.

Drugi snimci su zabilježeni kada je životinja bila uplašena, pod stresom ili izolovana. Brzina otkucaja srca domaćih životinja i pokreti divljih životinja korišćeni su kao mjera koliko su snažno izražavali emocije ili „emocionalno uzbuđenje“ u vrijeme kada je određeni zvuk proizveden.

Ljudski glasovi su takođe bili uključeni u ovaj tonski zapis. Istraživači su angažovali glumce da izgovore neke besmislene riječi pozitivnim i negativnim tonom.

Dva različita snimka vokalizacije iste životinje – jedan sa niskim uzbuđenjem i jedan sa visokim – preslušala su 1.024 učesnika studije iz 48 zemalja.

Učesnici su takođe zamoljeni da popune upitnik koji mjeri nivo empatije na osnovu indeksa interpersonalne reaktivnosti.

Ovaj indeks mjeri četiri osobine koje karakterišu empatične osobe: sklonost da uvaže i usvoje tuđe mišljenje, nivo simpatije prema drugima, prepoznavanje kada su drugi u nevolji i zamišljaju sebe u izmišljenim situacijama.
Sve u svemu rezultati pokazuju da su ispitanici u više od 50 procenata tačno protumačili značenje oglašavanja životinja, što je bolje nego da su nasumično birali odgovore.

„Ljudi su bili pouzdaniji kada su detektovali nivo emocionalnog uzbuđenja nego vrstu emocija kod životinja. To je možda tako zato što je uzbuđenje odgovor na stres koji je evolutivno sačuvan kod sisara, a generalno je predstavljen visokofrekventnim zvucima“, istakla je autorka studije.

Pol i nivo obrazovanja nisu imali uticaja na sposobnost ljudi da tumače oglašavanje životinja, ali starost jeste, pri čemu su ljudi starosti od 20 do 29 godina bili najbolji, a sposobnost je opadala s godinama.

Ispitanici su bolje prepoznavali zvuke koje su proizvodili ljudi i domaće životinje, nego divlje. Oni koji imaju stalan kontakt sa životinjama bolje su ih razumjeli, što upućuje na zaključak da se komunikacija među vrstama može poboljšati kroz više kontakata i praksu.

Učesnici studije koji su imali visok indeks empatičnosti bili su u stanju da bolje razumiju značenje životinjskih zvukova.

Ovaj nalaz se poklapa sa rezultatima druge studije u kojoj je ustanovljeno da su ljudi koji su imali veću empatiju prema mačkama bolje razlikovali da li je njihovo mjaukanje povezano sa pozitivnim iskustvima (poput četkanja) ili negativnim iskustvima (poput izolacije).

Moguće je obučiti ljude da poboljšaju svoje razumijevanje emocionalnog života životinja, kaže etolog Elodi Brifer.

„Kada učenici urade test na času, u prosjeku daju 50 odsto tačnih odgovora iz prvog pokušaja“, dodaje naučnica.

„Kada sa njima razgovaramo o zvucima i prenesemo im znanje koje imamo o vokalizaciji životinja, rezultati im se poprave. U drugom pokušaju, obično daju više od 70 odsto tačnih odgovora.“

Ovo istraživanje upućuje na zaključak da svi sisari imaju zajedničke karakteristike emocionalnog sistema.

(RTCG/RTS)