Vrlo brzo je pronašao svoje mjesto u Čačku u kojem je prvo završio Gimnaziju, a zatim 1902. godine i Učiteljski fakultet. Odmah potom, postavljen je za privremenog učitelja u Prliti, selu u blizini Zaječara. Nastavu nije voleo, a od svog malog učinka u poeziji nije imao veliki prihod. U Beograd je otišao 1903. godine, gde postaje istaknut književnik nakon objavljivanja svojih pjesama u književnom časopisu Idila.

Nadimak „Dis“ Petković je izabrao iz dva razloga. Kao prvo, Dis predstavlja ponavljanje drugog sloga njegovog imena. Kao drugo, Dis je na engleskom jeziku dio imena rimskog boga podzemnog svijeta. Time je Petković hteo sebe da uveliča, a istovremeno i da kroz svoje ime označi mračan ton svoje poezije. Bio je česti posjetilac beogradskih kafana na Skadarliji u kojima se istovremeno predavao alkoholu i pisanju novih stihova.

Dobio je i posao carinskog službenika u opštinskoj vladi, pa je tako imao i veliki prihod i slobodno vrijeme za pisanje. Ubrzo je zajedno sa Simom Pandurovićem postao pomoćni urednik časopisa Književna nedelja. U književnosti su i Dis i Pandurović smatrani „djecom užasa“ (franc. enfants terribles) jer su bili pod uticajem Šarla Bodlera i naših predstavnika simbolizma, kao što su Šantić, Dučić, Rakić, Ćorović, pa čak i Skerlić prije nego što je napustio ovaj pravac.

„Jer svako živi u grobu svom, samo što neće da vidi grob.“ – V. Petković

Nakon što je časopis prestao s radom, Dis se oženio prelijepom poštanskom službenicom Hristinom-Tinkom koja je odmah dobila počasno mjesto u njegovim stihovima. Rodila mu je dvoje djece, Gordanu i Mutimira.

Prilikom izbijanja Prvog balkanskog rata, Dis je bio pozvan u vojnu službu kao novinar. Bio je mladi ratni dopisnik koji je verno prikazivao bitke srpske vojske tokom Prvog balkanskog rata 1912. godine, zatim tokom Drugog balkanskog rata 1913. godine, pa i tokom nesrećnog Velikog rata koji je odmah potom uslijedio.

Bio je svedok žestokih bitaka 1914. i 1915. godine u kojima je srpska vojska uspešno odbila dva austrijska upada, prije nego što su se umešale Nemačka i Bugarska primoravši vojsku Kraljevine Srbije da se povuče preko opasnih albanskih planina na grčko ostrvo Krf. Dis je s Krfa poslat u Francusku da se oporavi i opiše cijelu tragediju koja ih je zadesila.

Vraćajući se na Krf jednim italijanskim brodom 29. maja 1917. godine, tragično je izgubio život kada je njemačka podmornica na Jadranskom moru napala i potopila pomenuti brod. Zbog načina na koji je umro, Dis je prozvan „ukletim pjesnikom“. Sasvim slučajno, njegova prva zbirka pjesama iz 1911. godine, „Utopljene duše“, aludirala je na takvu tragediju.

Disova poezija

Dis je uveo iracionalne i podsvesne motive u srpsku lirsku poeziju. Bio je neobičan i jedinstven pjesnik početka 20. vijeka. Njegove mračne i, donekle, tajanstvene teme i moderni stihovi nisu bili prihvaćeni u to doba, ali se zato danas smatraju dubokoumnim, a njegove poruke univerzalnim. Po nekim elementima, njegova poezija se može porediti s poezijom američkog pjesnika E. A. Poa. Ako je iko u srpskoj poeziji težio skladu, to je bio Vladislav Petković. Sva njegova djela odraz su te potrebe. Zapravo, ono što je Dis tražio je sklad svjetlosti i tame.

Neke od njegovih zbirki pjesama su “Utopljene duše” i “Mi čekamo cara“, a najpoznatije pjesme su “Tamnica“, “Možda spava“, “Spomenik” i “Nirvana“.

Prva strofa Disove pjesme Tamnica svedoči o njegovom viđenju rođenja i samog života kao tamnicu u kojoj je završio protiv svoje volje:

To je onaj život gdje sam pao i ja
s nevinih daljina, sa očima zvijezda
i sa suzom mojom što nesvjesno sija
i žali, ko ptica oborena gnijezda.
To je onaj život gdje sam pao i ja.