Prvi je i do sada jedini dobitnik Nobelove nagrade za književnost (1961.) na prostoru bivše Jugoslavije. Neka od njegovih najznačajnijih djela jeste "Ex ponto", "Znakovi", "Na Drini ćuprija", "Travnička hronika", "Gospođica'' i "Prokleta avlija".

Ivo je bio sin Antuna Andrića i Katarine Andrić, rođene Pejić. Rodio se u Dolcu kraj Travnika sticajem okolnosti, jer mu je majka tih dana boravila kod rodbine u gostima, a Andrićevi roditelji zapravo su bili Sarajlije.

Bez oca je ostao kao dvogodišnjak, a djetinjstvo je proveo u Višegradu, gdje je završio osnovnu školu. Andrić se 1903. godine vraća u Sarajevo i upisuje Veliku gimnaziju, najstariju bosansko-hercegovačku školu.

Svoju prvu pjesmu “U sumrak” objavljuje 1911. godine u Bosanskoj vili. Sljedeće godine započinje studije na Mudroslovnom fakultetu Kraljevskog sveučilišta u Zagrebu. Školovao se i u Beču i Krakovu, a u junu 1914. godine objavljuje šest pjesama u prozi.

Kao gimnazijalac bio je pripadnik pokreta “Mlada Bosna” i borac za oslobođenje južnoslovenskih naroda Austrougarske monarhije.

Nakon vijesti o sarajevskom atentatu i pogibiji Franaca Ferdinanda 1914. godine vraća se u Hrvatsku, a po dolasku u Split austrijska policija ga hapsi i odvodi prvo u šibensku, a potom u mariborsku tamnicu u kojoj kao politički zatvorenik ostaje do marta 1915. godine.

Po izlasku sa robije, ondašnje vlasti određuju mu kućni pritvor u Ovčarevu, u kojem ostaje sve do ljeta 1917. godine Nakon robije, Andrić dovršava knjigu stihova u prozi “Ex Ponto”, koja je objavljena u Zagrebu 1918. godine. Neposredno prije formalnog stvaranja Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca, u tekstu “Nezvani neka šute” oštro odgovara na prve simptome nesloge u državi.

Već početkom oktobra 1919. godine počinje da radi kao činovnik u Ministarstvu vjera u Beogradu. U pismima koja piše prijateljima otkriva da učestvuje u književnom životu prijestonice, kao i da se druži sa Crnjanskim, Pandurovićem i drugim piscima koji se okupljaju oko kafane Moskva.

Početkom 1920. započinje svoju diplomatsku karijeru, ali i objavljuje novu zbirku pjesama u prozi “Nemiri”, kao i pripovijetku “Put Alije Đerzeleza” i ciklus pjesama “Šta sanjam i šta mi se događa".

Otkaz u Ministarstvu spoljnih poslova je dao kako bi odbranio doktorsku disertaciju “Razvoj duhovnog života u Bosni pod uticajem turske vladavine” na Univerzitetu u Gracu 1924. godine, a nakon toga se vraća u državnu službu. Andrić je 1926. primljen za člana SANU, a zatim je postavljen za vicekonzula Generalnog konzulata Kraljevine Jugoslavije u Marseju.