U djetinjstvu, nakon smrti njihove majke, kao i druge dvije kćerke, preostale tri sestre i njihov brat Branvel Bronte stvaraju imaginarnu zemlju (Angria, Gondal, Gaaldine), koje se pojavljuju u pričama koje su tada pisale.

Jako malo od Emilinog rada iz tog perioda je ostalo sačuvano danas, sve se većinom izgubilo osim sitnih pjesama u kojima se govorilo o njihovom detinjstvu.

Godine 1847., izdaje svoj jedini roman, Orkanski visovi, kao drugu u kompletu od tri knjige koju su zajedno izdale sestre.

Kada su Orhanski visovi prvi put izašli kritika je bila veoma mješovita, ali uprkos tome knjiga je postala i ostala veliki klasik.

1850. godine sestra Šarlota opet objavljuje Orhanske visove ali ovog puta kao zasebnu knjigu i pod Emilinim pravim imenom.

Emili se pokazala jednako divljom i neukrotivom kao i njeni likovi iz „Orkanskih visova“, a danas se smatra da spada u književne velikane. Bolno stidljiva u društvu i nezainteresovana za slavu, provodila je dane u lutanju pustarama oko Hauvorta, što je pogoršalo tuberkulozu od koje nije htela da se liječi.

Kao i svoje sestre, Emilino zdravlje je bilo poljuljano oštrim tempom i životom što u školi tako i u kući. Umrla je 19. decembra, 1848. godine od tuberkuloze, odmah poslije sahrane svoga brata u septembru iste godine.