Foto: JU Muzeji i galerije Budve

Biografija umjetnika

Zlatko Glamočak je rođen 1957. godine. Studije vajarstva završio je na Fakultetu primenjene umetnosti u Beogradu 1982. godine. U Veneciji je pohađao studije vajarstva na Akademiji lijepih umjetnosti. Godine 1986. završio je postdiplomske studije vajarstva na Fakultetu likovnih umetnosti u Beogradu, klasa Miše Popovića. Pohađao je studije vajarstva na Ecole nationale des beaux Arts u Parizu, kao poznati student, u klasama profesora Lebel (Lebel), Kardo (Cardot) i Dehlai (Dehlai). Dobitnik je brojnih nagrada i priznanja.
Francuski likovni kritičar Žerar Surigera (Gerard Xuriguera) stavio je Zlatka Glamočaka pored sljedećih umjetnika: Pikaso, Brankusi, Alberto Đakometi, Marsel Dišan, Tingeli, Josef Bojs, Marina Abramović itd. Rejmond Pero, francuski likovni kritičar je u monografiji Paralelna istorija umjetnosti XX vijeka, Pariz, 2003, uvrstio rad Zlatka Glamočaka uz radove Fransisa Bejkona, Lucijana Frojda, Magrita, Pikasa, De Kuninga, Žan Dibifea, Dada itd. Po pozivu francuskih likovnih kritičara izlagao je sa najeminentnijim umjetnicima druge polovine XX vijeka.
Realizovao je više spomeničkih rješenja na prostoru bivše Jugoslavije i Francuske. U Crnoj Gori autor je biste Popa Dukljanina u Baru, biste Don Krsta Ivanovića, koja je planirana da bude postavljena u Budvi, biste Avda Međedovića, epskog pjesnika iz Bijelog Polja. Takođe je i autor spomenika nestalim u Štrpcima u Bijelom Polju. U Francuskoj je realizovao 4 biste (kardinal Adai Šer, general Aga Petros Elof, počasni oficir britanske imperije Surma Kanum, kardinal Antimos Jakub) za memorijalni asiro-heldejski park u Sarselu. Bista kardinala A. Šera nalazi se u kolekciji Asiro-kaldejske patrijaršije u Siriji. Autor je 4 skulpture svetaca u Crkvi Svete Gospe od Milosrđa u gradu Pito. Glamočakovi radovi se nalaze u brojnim privatnim i muzejskim kolekcijama. Dobitnik je nacionalne nagrade Petar Lubarda i ima status istaknutog kulturnog stvaraoca. Član je ULCG-a i BANU-a.

Tekst iz kataloga:

Pažnja svima vama koji prolazite Knez Mihajlovom ulicom! Na mestu nekadašnje Delijske česme vreba iz zasede ozbiljna opasnost za puritanski mir vaših duša. Izmoždena tela umirućih, hrpe ljudskih kostiju i unutrašnjih organa, prosute utrobe u smeši sa dronjcima, okrvavljena vojnička nosila i sterilne hirurške rukavice, mrtvački sanduci i bodljikava žica… Da li je tako nešto ikad viđeno u nekom našem galerijskom prostoru?
Taj jezivi spektakl priredio nam je u ULUS-ovoj galeriji likovni umetnik Zlatko Glamočak, đak beogradske Akademije iz osamdesetih, sada „na privremenom radu” u Parizu. Na ovo gornje pitanje, naš odgovor glasi – ne! Nijedan naš slikar ili vajar do sada nije načinio ovakav masakr naših emocija. Dadovi korzoi monstruma i Veličkovićeva ekskluzivna gubilišta izgledaju gotovo otmeno u poređenju sa brutalnim prizorima Glamočakove apokalipse. Čak ni fabulozna Marina u svom mletačkom performansu baroknog „čišćenja” kostura, ne meri se sa Glamočakom u epskoj dimenziji svoga organskog naturalizma. Jer Glamočak ne pravi „šou” na temu smrti i ne pomišlja da u tome „sebe stavlja na scenu” (Katarina Kazale). Smrad lažnih ljudskih kostiju neće pokvariti moralnu atmosferu njegovog vernisaža.

Glamočak je u očima „onih tamo” (u Parizu), čuvar „figurativne koordinacije” izraza gotske tradicije (Kazale). Oni reaguju na rustični realizam njegovih antropomorfnih skulptura koje podsećaju na pompejske gipsane mumije, na Velaskezove patuljke i na „nakaze” Fransisa Bejkona. A „mi ovde” vidoviti smo za ono što „oni” kao da ne opažaju – za Glamočakov mistični vizantijski simbolizam, za gnostički i manihejski karakter njegove apokalipse. Inspirisana simbolikom sekvenci balkanske tragedije devedesetih, jasno istaknute u nazivu izložbe „MADE IN SFRJ”, čiji „logo” glasi; ubiti, ne pomilovati, Glamočak je u svojoj biblističkoj interpretaciji teme kraja (ljudskog) sveta, izvesno, bliži duhu patrističkog „žrtvovanja”, nego „teoriji zadovoljenja” Anselma Kenterberijskog, koja i danas na Zapadu služi tumačima porekla zla. Ne možemo se, kažu oni, izlečiti od otuđenosti, a da ne prekršimo pravdu, tj. ne posegnemo za silom… Ali, Glamočak i ne postavlja pitanje pravde. On ne istražuje poreklo dugova koji nas terete kao posledice naših greha. On je zagledan u strašne tragove koje sila ostavlja za sobom na svom putu ka pravdi. I otkriva nam ekološku sliku istorijskog tla pravednog sveta, sedimentiranu metafizičkom smešom magle i kostiju. I kao toliki pre njega Glamočak se otisnuo sa svog tla, otišao tamo da se okuša. Put ga je vodio preko Venecije u Pariz. Sledi vreme u kome o njemu ne znamo ništa. A onda se pojavio na velikoj svetskoj sceni u društvu sa Sezarom, Armanom, Mepltorpom, Klosovskim, Veličkovićem, Orlanom. Za razliku od svojih prethodnika Glamočak ne čeka dugo da napravi svoj kambek. Sa stečenim ugledom jednog od najbolje plasiranih naših najmlađih umetnika u inostranstvu, on ovog leta dolazi u Beograd, kao da nigde nije ni išao. Izgleda paradoksalno što taj umetnički egzilant svedoči o vremenu koje je prethodnih godina prohujalo ovim našim prostorima, i to čini neposrednije, snažnije i potresnije, nego njegove kolege koje su u to vreme fizički bile tu…

Đorđe Kadijević, istoričar umjetnosti