Foto: Ćirilicom

Kako navode, Šćepanovićev roman „Usta puna zemlje” u Srbiji je odavno prevazišao tiraž od 100.000 primjeraka, dok je na francuskom doživio čak 23 izdanja. Novela „Smrt gospodina Goluže” ušla je u više svjetskih antologija, a 2008. u izdanju Nolita objavljena su i njegova Izabrana djela. Šćepanovićeve pripovjetke objavljene su na francuskom, grčkom, mađarskom, slovenačkom i bugarskom, a pojedinačno u listovima i časopisima i na mnogim drugim jezicima. Nagrađivan je, pored ostalog, Prvom nagradom za pripovjetku na Beogradskom festivalu mladih pisaca Jugoslavije 1956, Prvom nagradom za pripovetku na konkursu Književnih novina 1964. i Oktobarskom nagradom grada Beograda za roman „Usta puna zemlje” 1974.

Dobitnik je i dvije Zlatne arene za filmski scenario na festivalima u Puli (1963. i 1973). Preminuo je 30. novembra 2020. u Domu za stare na Bežanijskoj kosi u 84. godini.

„Branimir Šćepanović je pisac čija se fizionomija razliva u dva pravca: jedan pravac je strogo književno-estetski, to je priroda njegovog pripovedanja, osobine njegovih dela, način njegovog oblikovanja likova, vođenja fabule itd; a drugi je kulturni ili kulturno-politički - to je dakle onaj momenat koji karakteriše njegovo mesto u generaciji pisaca kojima pripada, zatim poznati spor vezan za Čas anatomije Danila Kiša i poznate posledice koje su odatle proistekle kada je reč o statusu Branimira Šćepanovića unutar kulturne i književne sfere. Ta priča ima u sebi izvestan potencijal koji vodi ka revalorizaciji, dakle prevrednovanju dela srpske književnosti, zatim razumevanju kulturnog statusa i odnosa između kulture i književnosti koji nije jednoznačan i ona može da posluži kao dobar pokazatelj jednog vremena u kojem je književnost bila na većoj ceni ili u većoj vidljivosti nego što je to danas, a čije su kulturne posledice ostale vidne i u današnjem vremenu. I danas imamo pisce koji trpe jedan oblik nevidljive cenzure ili jedan oblik predvidive diskriminacije i to je nešto što pokazuje da se menja priroda poretka, ali da kulturni sadržaji vrlo često se promiču iz vremena u vreme iz ideologije u ideologiju.“ – ističe prof. dr Milo Lompar.

Milo Lompar je profesor na Filološkom fakultetu u Beogradu, gdje predaje Srpsku književnost XVIII i XIX vijeka i Kulturnu istoriju Srba. Predsjednik je Zadužbine Miloša Crnjanskog. Objavio je petnaest knjiga, među kojima su: O završetku romana (1995), Crnjanski i Mefistofel (2000), Apolonovi putokazi (2004), Njegoševo pesništvo (2010), Duh samoporicanja. Prilog kritici srpske kulturne politike (2011), Povratak srpskom stanovištu? (2013), Crnjanski – biografija jednog osećanja (2019)… Dobitnik je više uglednih nagrada, kao što su „Stanislav Vinaver” (1995), „Đorđe Jovanović” (2000), „Laza Kostić” (2004), „Nikola Milošević” (2009), „Pečat vremena” (2009) „Meša Selimović” (2019)…